De Blue Monday gekte ligt weer achter ons. En daarmee ook de beschouwingen die aangeven dat goede voornemens niet werken. We kennen ze inmiddels ook wel toch? De redenen en voorbeelden waarom goede voornemens niet werken.
Het doel was niet helder, wilskracht om door te zetten ontbrak en het blijkt toch lastig om ineens 4 dagen in de week te blijven sporten (big bang implementaties werken niet).
Dit is allemaal waar en toch wordt aan één aspect voorbijgaan. En juist dit ene aspect is cruciaal. Voornemens zijn van het ‘verkeerde materiaal’ gemaakt. Ze zijn daarom inherent gedoemd tot mislukken.
Ik neem je in dit artikel mee in wat wel werkt als het gaat over manifestatiekracht en lifecrafting. Daarbij maak ik gebruik van de ideeën van Yoda (Starwars) en de taalfilosoof John Austin waarmee ik kennismaakte in mijn coachingsopleiding.
Dingen doen met woorden
Ok eerst wat informatie over het begrip taalhandeling. Nodig om de rest van dit artikel te begrijpen. Austin introduceerde de term taalhandeling. Hij maakte onderscheid in een aantal verschillende functies van onze taal en woorden. Communiceren, kletsen en dingen beschrijven, passen we dagelijks toe in ons taalgebruik.
Vaak minder bewust passen we taal ook toe om een bepaalde actie uit te voeren. “Ja, ik wil!” We kennen allemaal de woorden bij een trouwceremonie en het gevolg ervan. Een handeling in taal dus. Een actie met gevolgen, door Austin dus een taalhandeling genoemd. Belangrijk, de werkelijkheid wordt hier dus gecreëerd door woorden.
Proberen is niets
Austin stelt dus dat je met woorden dingen kunt doen. Geldt dat dan onder alle omstandigheden en met alle woorden? Het antwoord is (alvast): ‘nee’.
Laten we om daar te komen eens kijken naar het begrip proberen. Een van de meest misbruikte woorden in onze taal. Bijvoorbeeld: “ik ga proberen af te vallen”. Een zin die zo is gedacht en uitgesproken gaat natuurlijk nooit het gewenste resultaat opleveren. Als je iets gaat proberen bouw je direct een escape in om niet te hoeven slagen.
Iets proberen schuift ook de feitelijke beslissing om (nu) iets te doen voor je uit. Het verschil tussen proberen en doen zit in intentie. De keuze om ergens echt voor te gaan. Iets wordt dan ook pas een taalhandeling na de oprechte beslissing het te doen en het dan te gaan doen.
Committeren is doen
Voornemens en wensen. Niet zelden worden ze uitgesproken in de vorm van “ik ga … proberen” of “ik zou graag …. willen”.
Wat denk je dat de meest gehoorde reactie was toen ik mensen vertelde dat ik op reis zou gaan voor bijna 3 maanden? “Ow waauuw! Dat wil ik ook zoooo lang”. Maar daarmee kom je geen vliegtuig in. Er is, echt waar, maar één reden dat ik die reis gemaakt heb. En dat is het commitment dat ik ben aangegaan met mezelf aan het begin van 2019. “Ik ga voor het einde van dit jaar op wereldreis met mijn gezin”.
Een handeling in taal, geformuleerd als commitment naar mijzelf, gedefinieerd in tijd en ruimte. Want dat helpt natuurlijk wel; specifiek zijn over wat en wanneer.
Gaat alles dan ook lukken? Natuurlijk niet. Zeg ik dan dat je op safe moet spelen met haalbare doelen? Nee ook niet.
Dit is een pleidooi om:
- Wensen om te zetten in commitments om je manifestatiekracht te maximaliseren.
- Te gaan doen in plaats van proberen.
- Commitments te formuleren in de vorm van een taalhandeling (“ik ga”, “ik zal”, “ik committeer me aan”) zodat alleen je woorden je al in actie zetten. Onderschat niet de kracht van intentie.
- Bewust te kiezen in commitments die je aangaat o afstoot.
Commitments kosten minder energie en moeite dan vage voornemens. Het is commitment die een wens transformeert in realiteit. De actie ligt opgesloten in je woord en je hebt immers de keus gemaakt om het te doen toch?
Welke wensen kan jij voor jezelf hier en nu omzetten in commitments?
